Bocas del Toro Archipel, Panama 🇵🇦

Lopend de grens over 🇨🇷🇵🇦

Al vroeg vertrokken we met ons jeepje naar de grens bij Sixaola. We besloten de jeep ter plekke langs de weg te parkeren want deze mochten we van de verhuurder niet over de grens meenemen. We zagen sowieso geen verkeer bij deze grensovergang. Beetje raar. Waarschijnlijk i.v.m. Corona. Allereerst moesten we ons melden bij de douane van Costa Rica voor een exit-stempeltje in ons paspoort (alez wéér een stempel 😊). Via een brug over Rio Sixaola kwamen we Panama binnen. Hier stonden drie bazen die ons paspoort controleerden. Een jongetje stond te wachten om ons naar het immigratiekantoor te brengen. Het duurde een dik half uur om alle paperassen in orde te maken. Het jongetje bracht ons vervolgens naar een busje dat klaar stond om ons naar het haventje in Almirante te brengen. Hier pakten we een watertaxi en 45 minuten later stonden we op Isla Colón, het grootste eiland van Bocas del Toro. Het is een eilandengroep heel dicht bij de grens met Costa Rica 🇨🇷 en Panama 🇵🇦. Het is Caribisch gebied, vandaar de schitterende stranden die we hier zouden gaan zien. Deze eilanden staan bekend om hun ongelooflijke biodiversiteit en zo te zien was het erg populair bij eco-reizigers op blote voeten die zich helemaal de tyfus hadden geyogad. Maar ook zagen we veel backpackers en surfdudes met knotjes. In ons hostel zaten alleen maar surfdudes. Allemaal hadden ze wel ergens een pleistertje of een bandage. Om de hoek ligt Punta Kurva. Een plek waar deze dudes hun kunsten vertonen. Leuk om maar te kijken maar ik moest er niet aan denken om een kwartier in het water te liggen wachten op die mooie golf die me 5 seconden plezier zou gunnen op mijn plankje. Langer dan vijf seconden heb ik niemand overeind zien blijven staan overigens. Qua tijd een slechte investering maar eerlijk is eerlijk: als je zo’n golf kunt bedwingen dan ben je een baas en daar mag je best trots op zijn 🌊

Video grensovergang

In de rij bij de douane van Costa Rica 🇨🇷.

Een exit-stempeltje bij het verlaten van Costa Rica 🇨🇷.

In de rij voor de immigratiedienst van Panama 🇵🇦.

Aanmelden bij de immigratiedienst van Panama 🇵🇦.

In het busje naar de haven van Barrio Frances.

In het busje naar de haven van Barrio Frances.

Wachten op de speedboat.

Bocas town

Bocas Town is een klein gezellig dorpje met een haventje, kleine winkeltjes en restaurantjes geschilderd in hele vrolijke Caribische kleuren. Ik heb even mijn best gedaan maar hier krijg je niemand wild gemaakt. Iedereen lijkt wel gevangen in zo’n trance-momentje, vol op de kokos. Hier vind je géén kansloze slissers met Gucci-tasjes en bontkraagjes maar voornamelijk veel surfdudes die hun leven op het spel zetten voor die ene goeie golf. Bocas del Toro is de ultieme eilandbestemming voor een ontspannen, tropisch uitje. Lekker de hele dag naar de golfjes kijken en op leuke strandjes lopen met een blikje bier in je knuisten.

Het pittoreske haventje van isla Colón 🥰.

Tesoro Escondido Lodge Cabinas 😍

Dit hostel is één van de mooiste hostels waar ik ooit ben geweest. Voor 55€ per nacht (!) weliswaar ver boven ons budget maar eijjj…. Kijk even waar we drie nachten mogen slapen. Zoveel betaal je bij ons in Nederland voor een Formule 1 krikhotel. Het hostel is gebouwd op een rots en ligt naast het beroemde Bluff-strand. De weg er naar toe is zanderig en op sommige plekken is de weg door de golven weggeslagen. We konden ons eigen eten meenemen maar we konden ter plekke ook eten wat de pot schafte. Voor gemiddeld 13,50$ hadden we een dinner en voor 5,50$ maakten ze ons een ontbijtje met ei. Surfers van over de hele wereld kwamen hierheen om de zee te bedwingen. Twee hondjes en een kat maakten de staf compleet. De staf bestond uit jonge mensen die hier een zakcentje bijverdienden. Super aardige gasten. We liepen de trap omlaag en kwamen terecht op een privé-strandje helemaal omgeven door de zee. Morgen vertrekken we weer naar Costa Rica richting Monteverde in het midden van het land 😊👌🏻.

Luiaard.

Uitzicht vanuit onze cabin.

Video lodge

Onze kleurrijke cabin.

Ontbijtje met uitzicht op de zee.

De stranden

De stranden hier zijn supermooi. Zeer zeker Bluff-beach (!). Houd je echter van gerepte stranden zoals bij resorts waar ze ieder uur de aangewaaide blaadjes uit het zand harken dan is dit niks voor jou. Wat hier op het strand aanspoelt blijft ook liggen. Zeewier, wreckwood, stukken boom noem het maar op. Aangezien ik sowieso niet graag op stranden lig vind ik het natuurlijk mooier om de ongerepte stranden te zien. Het liefst zonder bedjes, parasols en verkopers van zonnebrilletjes 😊.

Video Bluff-beach

Metershoge golven beuken op de kust.

Met babbi aan de wandel.

Surfdude zonder knotje.

Wachten op de golf.

Duiken !!

Bluff-road door de jungle. Leuk om over te wandelen.

Shoeflower langs Bluff-road.

Leuk doorkijkje.

Hotel aan zee.

Onze vlag is er weer bij 😊.

Killer waves 🌊☠️.

Ongerepte stranden met weinig toerisme.

Strandhuisje only the lonely.

Mooie foto met een drone gemaakt.

Bocas del Toro.

Vrienden van Dutch Traveljunk

Loop eens binnen bij de vrienden van Dutch Traveljunk. Lekker gezellige restaurantjes en kroegjes. Altijd wel wat te doen 🙂

Local’s, Sittard

https://www.locals-sittard.nl/

Eetcafé San Blas, Schin op Geul

https://www.facebook.com/eetcafesanblas

Café the Groove, Sittard

https://www.facebook.com/cafethegroove

Gastrobar Olijf, Sittard

https://www.facebook.com/olijfsittard

Restaurant MEDS

https://www.restaurantmeds.nl/

Walking with a Cheetah

Wat te doen met Cheeta-weesjes ?

Wat zou je doen als je deze Cheeta welpjes moederziel alleen in het gras zag liggen ? Het gebeurt maar al te vaak dat de moeders van deze welpjes vroegtijdig komen te overlijden door bijvoorbeeld een ziekte. Aangezien de jonge jachtluipaardwelpjes zich niet kunnen verdedigen belanden ze meestal in de buik van een roofdier.

Gelukkig zijn er in veel landen in Afrika weeshuizen die deze weesjes opvangen. In het Cheeta opvangtehuis van CCF in Namibië worden kleine cheeta-cubs of oudere cheeta’s die niet meer in het wild kunnen leven, opgevangen en verzorgd.

Niemand heeft ze ooit leren jagen. Het vlees dat ze hier iedere dag krijgen gevoerd moet voor ze in stukjes worden gesneden anders krijgen ze het niet afgeslikt. Ze kunnen geen vlees kapotscheuren laat staan een karkas met hun vlijmscherpe kaken en klauwen, open maken. Niemand heeft ze dit ooit geleerd, aldus de Amerikaanse oprichtster van de CCF organisatie, Dr.Laurie Marker waar we een kort gesprek mee hadden. Haar wereldwijde organisatie https://cheetah.org/ heeft tot doel om te voorkomen dat de cheeta wordt uitgeroeid.
Momenteel leven er 3000 cheeta’s in Namibië is daarmee is de populatie hier het hoogst van alle landen van Afrika.

Laurie Marker

Anatolische herdershonden

Zo wordt er hier research gedaan naar niet alleen het gedrag van de cheeta maar ook hoe bepaalde ziektes kunnen worden overwonnen. Namibië noemen ze ook wel de cheeta-hoofdstad van de wereld. In het gebied waar we nu zitten (Otjiwarongo) komen de meeste cheeta’s ter wereld voor. En we hebben er heel wat gezien ! Uit onderzoek bleek dat de meeste cheeta’s afgeschoten werden door locale boeren. Niet vanwege hun vacht of als trofee maar gewoon om hun veestapel te beschermen. Is natuurlijk wat over te zeggen. CCF ontwikkelde een programma waarbij Anatolische herdershonden uit Turkije werden getraind om de veestapel te beschermen.

De honden werden zodanig getraind dat ze een cheeta op grote afstand kunnen waarnemen/ruiken. Op dat moment beginnen ze massaal te blaffen waardoor de cheeta niet meer in de buurt durft te komen. De honden leven samen met schapen, geiten, ezels en ander vee zodat ze gewend aan elkaar zijn. Door dit truukje toe te passen werden er ineens bijna geen cheeta’s meer afgeschoten. We spraken met een aantal meiden die hier vrijwilligerswerk deden. Ze kwamen uit Engeland, VS, Duitsland, Australië en een meid uit Den Haag. Dit was natuurlijk wat anders dan 6 weken zomervakantie met je earphones op je hoofd iedere dag op het terras hangen of met je voetjes in het water hangen in een Maasplas. Wil je eens écht wat leuks en spannends maar vooral wat nuttigs doen ? Wordt dan vrijwilliger in een CCF organisatie in Namibië en vul dit formulier in: https://cheetah.org/volunteer-survey/

Zambia

Ook in Zambia heb je een soortgelijke organisatie waarbij ze jonge weesjes trainen om weer in het wild te kunnen worden uitgezet. Om wat geld bij elkaar te harken mag je met een jachtluipaard een wandelingetje maken.

Je krijgt wel twee dringende adviezen mee:

1. Niet vóór haar gaan lopen want dan kan ze niet goed meer zien. Dan wordt ze pissed en kan ze gaan grommen.

2. Als ze op de grond ligt en je aait haar kan het zijn dat ze zich ineens omdraait. Op dat moment moet je je naar achteren laten vallen of snel opstaan. Zodoende ontwijk je de scherpe klauwen van het beest en spaar je je een armpje want die gaat er geheid vanaf als de nagels jouw huid doorboren.Bekijk het filmpje vooraan in de blog en je ziet me nog net snel opstaan.

5 seconden voordat ik snel moest opstaan

Wanneer je ooit een kat hebt gehad, weet je dat deze dieren scherpe nagels hebben die ze op ieder moment in en uit kunnen trekken. Dit geldt voor alle katachtigen ter wereld, behalve het jachtluipaard. Bij deze dieren staan de nagels altijd in de “uitstand”. Ze kunnen niet ingetrokken worden. Dat heeft verschillende redenen. Jachtluipaarden gebruiken hun nagels namelijk constant. Zo hebben ze de nagels nodig om extra grip te hebben tijdens een harde sprint, maar ook wanneer ze een prooi willen overmeesteren en wanneer ze rondwandelen over het ruige terrein van de savanne. Zonder hun nagels zouden ze gemakkelijk uitglijden.

Jachtluipaard

Het jachtluipaard is het snelste landzoogdier ter wereld. Hij haalt een topsnelheid van gemiddeld 100 km per uur. In ongeveer drie seconden kan hij een snelheid van tachtig kilometer per uur halen! De topsnelheid houdt hij echter maar ongeveer 30 seconden vast. Het komt niet vaak voor dat een jachtluipaard zo hard rent. Het kost veel energie. Een jachtluipaard haalt deze snelheden door de bouw van zijn lichaam. Hij weegt namelijk niet veel en zijn gewrichten zijn flexibel. Door de lange poten en het kantelen van zijn heupen en schouderbladen kan de jachtluipaard extra grote sprongen maken. Doordat hij zijn nagels niet kan intrekken, dienen deze als grip tijdens de zigzaggende achtervolging. Het zijn eigenlijk een soort noppen die wij hebben onder onze voetbalschoenen!

Dancing with killers (prison without walls)

This blog is in English and in Dutch (for the English version you have to scroll down)

Bezoek een gevangenis zonder muren op de Filipijnen

In Puerto Princesa op het eiland Palawan (Filipijnen) staat de bijzondere Iwahig gevangenis. Deze gevangenis is uniek omdat er geen muren omheen staan. Iedereen kan zomaar weglopen. De gevangenis en het land eromheen hebben een oppervlakte dat ongeveer twee keer zo groot is als Parijs en bijna 3000 gevangenen werken en leven hier samen alsof het een groot dorp is. Angelica en ik konden deze gevangenis gewoon binnenwandelen en zien hoe het is om hier te wonen en te leven. Er is altijd wel een gevangene die je wat kan vertellen over zijn leven hier.

Wanneer je in de Filipijnen een grote misdaad pleegt zoals een moord, kom je de eerste jaren waarschijnlijk terecht in de gevangenis in de hoofdstad Manila. Daar zit je met 300 gevangenen in een cel van 150 m2. Om de beurt mag er iemand een paar uurtjes slapen. Daarna wordt hij wakker gemaakt zodat een ander even kan gaan liggen. Na een aantal jaar je goed gedragen te hebben, heb je kans op een overplaatsing naar de Iwahig gevangenis op Palawan. Hier werken ze met drie afdelingen; maximum, medium en minimum. Op welke afdeling je zit, is afhankelijk van je gedrag en hoeveel jaar straf je nog te gaan hebt. Elke afdeling heeft een andere vorm van vrijheid binnen de gevangenis. De medium en minimum gevangenen zitten niet opgesloten en werken enkele dagen op de rijstvelden binnen de gevangenis. In hun vrije tijd zijn ze daadwerkelijk vrij om te doen wat ze willen binnen het grondgebied van Iwahig.

De gevangenis lijkt gewoon op een rustig dorp met een ontzettend mooie omgeving. De gevangenen lopen niet weg omdat de kans groot is dat ze niet ver komen. Wanneer ze dan gepakt zouden worden, krijgen ze extra jaren celstraf en moeten ze terug naar de gevangenis in Manila. Dit is ook de reden dat er bijna geen incidenten van geweld of diefstal voorkomen. De mensen zijn blij met de vrijheid die ze hebben en willen dit niet op het spel zetten.

Je hoort de verhalen die vaak erg aangrijpend zijn en hoewel de meeste mannen er vrij ruig uitzien, zijn ze eigenlijk poeslief. Ze vinden het ontzettend leuk dat je langskomt. Ze genieten er van om je belangrijke levenslessen te leren over de waarde van familie en dat mensen daadwerkelijk kunnen veranderen. Daarnaast zijn ze gek op dansen, rappen en zingen dus je kan zeker rekenen op een optreden.

Jason zit een straf uit van 23 jaar. Hij vermoordde de twee moordenaars van zijn vader, moeder en zusje die op een avond aan hun deur stonden. Tegen zijn advies in maakte zijn vader destijds toch de deur open. Met twee pistoolschoten werd hij vermoord. Daarna stormden de twee overvallers naar binnen en schoten hun magazijn leeg op de rest van het gezin. Zwaargewond werd Jason afgevoerd naar het ziekenhuis. Wonder boven wonder overleefde hij deze meervoudige moord. Jaren later zag hij de overvallers in zijn dorp rondlopen. Ongestraft. De politie deed niets. Steeds als hij ze tegen kwam lachten de twee hem uit. Hij besloot wraak te nemen. Op een dag kocht hij een pistool, wachtte de overvallers op en schoot ze allebei dood. Daarna fietste hij naar het politiebureau, vertelde wat hij gedaan had en werd meteen gearresteerd. Hij kreeg 23 jaar cel. Hij heeft 8 jaar in de gevangenis van Manila gezeten. Nu zit hij hier en heeft nog maar 12 jaar te gaan. Tijdens ons gesprek kwam een Filipijnse jongedame in een tennisrokje aangefietst. Ze was op vakantie in eigen land en kwam al een paar dagen langs om met de jongens te gaan tennissen. Mooi toch ?

Ben je van plan om langs te gaan, kom dan vooral niet met lege handen aan. Koop vooraf wat lekkers en een paar pakjes sigaretten. Hier zijn ze erg blij mee want ze hebben zelf geen geld voor dit soort dingen. Met het werken op de boerderij verdienen ze eten voor de week maar dit is niets bijzonders. Als vrouw is het daarnaast gepast om je een beetje bedekt te kleden. Er zullen ook gevangenen zijn die je een rondleiding geven binnen het gebied en aan het einde om wat geld vragen. Kom dus niet met een lege portemonnee maar zorg dat je wat briefjes van 100 Pesos bij je hebt. Je kunt ook allemaal spulletjes die ze zelf gemaakt hebben kopen. Probeer niet te veel in discussie met ze te gaan. Ze probeerden te achterhalen hoeveel straf ze zouden hebben gekregen in Nederland. Jason stelde Angelica de vraag wat zij nu vond van het feit dat hij die dubbele moord had gepleegd. Op dat moment moet je even slikken en een tactisch antwoord geven. Ik bedoel: je zit wel tussen 300 moordenaars 😉

Visit a prison without walls in the Philippines

In Puerto Princesa on the island of Palawan (Philippines) there is the special Iwahig prison. This prison is unique because there are no walls around it. Anyone can just run away. The prison and the land around it have an area that is about twice as big as Paris and almost 3000 prisoners work and live together as if they were in a big village. Angelica and I could just walk into this prison and see what it’s like to work and live here. There is always a prisoner who can tell you something about his life.

When you commit a major crime such as murder in the Philippines, you will probably end up in prison in the capital Manila in the first years. There you live with 300 prisoners in a cell of 150 m2. Someone can sleep for a few hours. Then he is awakened so that another person can lie down. After a few years you have behaved well, you have a chance of a transfer to the Iwahig prison in Palawan. Here they work with three departments; maximum, medium and minimum. Which department you are in depends on your behavior and how many years you still have to stay.

Each department has a different form of freedom within the prison. The medium and minimum prisoners are not locked up and work on the rice fields within the prison for a few days. In their free time they are actually free to do what they want within the territory of Iwahig. The prison just looks like a quiet village with an incredibly beautiful environment. The prisoners do not run away because they will not get far. When they get caught, they get extra years in prison and have to go back to the prison in Manila. This is also the reason that there are almost no incidents of violence or theft. People are happy with the freedom they have and do not want to risk this.

You hear the stories that are often very poignant and although most men look pretty rough, they are actually very cute. They really like it that you come along. They enjoy learning your important life lessons about the value of family and that people can actually change. They are crazy about dancing, rapping and singing so you can certainly count on a performance.

Jason is sentenced to prison for 23 years. He killed the two murderers of his father, mother and sister who were standing in front of  their door one evening. Against his advice, his father opened the door. He was murdered with two gunshots. Then the two robbers rushed in and emptied their guns on the rest of the family. Jason was taken off to hospital severely wounded. Miraculously, he survived this multiple murder. Years later he saw the robbers walking around in his village. Unpunished. The police didn’t do anything. Every time he came across them, the two laughed at him. He decided to take revenge. One day he bought a gun and shot the two robbers. Then he went to the police station, told what he had done and was immediately arrested. He was sentenced to prison for 23. He spent 8 years in Manila prison. Now he is here and has only 12 years more to go. During our conversation, a young Filipina lady stopped by in a short tennis skirt. She was on holiday in her own country and came along for a few days to play tennis with the boys.

If you intend to visit this place, do not approach empty-handed. Buy some goodies and a few packs of cigarettes in advance. They are very happy with this because they have no money to buy those things themselves. With working on the farm they earn food for the week but this is nothing special. As a woman, it is also appropriate to dress a bit covered. There will also be prisoners who give you a tour of the area and ask for some money at the end. So do not come with an empty wallet but make sure you have some 100 Pesos notes with you. You can also buy all the things they have made themselves. Do not try to argue with them too much. They try to find out how much punishment they would have received in the Netherlands. Jason asked Angelica aabout her thoughts that he had committed that double murder. At that moment you have to swallow and give a tactical answer. I mean: you’re among 300 murderers;)

Alien Giger Bar…

Aliens

Wil je eens een echte aparte bar bezoeken of ben je een fan van de kaskrakers Alien of Predator, kijk dan eens naar deze bar. Het is tegelijkertijd griezelig en cool. Je moet deze plek eigenlijk gewoon eens zelf zien. De bar is heel speciaal ingericht en we hadden het gevoel alsof we in de buik van moeder-Alien zaten te drinken. Ik bezocht deze bar met mijn mooie nichtje Verena in Gruyères en we waren allebei overweldigd door de creatie van de kunstenaar Hansrudi Giger: de ontwerper van de microfoonstandaard van Jonathan Davis, frontman van metalband Korn maar ook de ontwerper van de buitenaardse wezens in de kaskrakerserie Aliens uit de jaren ´80.

Stap gewoon naar binnen en je mond valt open van verbazing. Het is alsof je een filmset binnen stapt. H.R. Giger ontwierp de bar op een manier die de 400 jaar oude gotische architectuur vertegenwoordigt. Hij versterkt het spelonkachtige effect met dramatische skeletbogen die over het plafond zwaaien. Onder deze benige gewelven staan schelpachtige stoelen met een hoge rugleuning. Ze waren oorspronkelijk ontworpen voor de Harkonnen-troon voor de Dune-film die nooit is gemaakt. Wat een spannend gevoel om  te mogen kruipen in een van deze ruggengraatstoelen bij de ronde ramen, en het gevoel te hebben dat je word opgeslokt door een intergalactisch beest. 

Tip:

De Gigerbar is enorm populair bij toeristen, dus probeer lunchtijd en andere spitsuren te vermijden. Het kan zijn dat je even moet wachten om plaats te nemen aan de tafel van je voorkeur. We hebben ons best gedaan om wat foto’s te maken, maar het was erg moeilijk om ze vast te leggen met al die bezoekers in de buurt. De Gruyères Giger-bar is eigenlijk de vierde bar die ooit is gebouwd. Dit is de enige bar die nog open is. Zoals je kunt zien op het menubord, serveert Bar HR Giger drankjes en kleine snacks, inclusief thema-items. Verena bestelde een Alien-koffie, het visueel meest interessante gerecht dat op een houten dienblad met kleine schuimgebakjes en honingkruidenlikeur wordt geserveerd. Ik bestelde een Giger Mojito. Bezoek trouwens ook eens haar website Derde Etage .

Als je de Alien-serie uit de jaren tachtig hebt gezien herken je misschien wel de klauwen van het beest. Klauwen die mensen uit elkaar trokken waarbij het bloed in het rond spoot. Vergeet ook de dubbele kakenrij van het beest niet !  De impact van Alien leverde de Zwitserse kunstenaar in 1980 een Academy Award op voor de beste prestatie in visuele effecten. Het Oscar-beeld is te zien onder een van de oude trappen in het museum. Dus: eerst even een lekker drankje doen in de Giger-bar. Daarna even het Giger-museum in en tot slot in één van de restaurantjes genieten van een typische Gruyère raclette. Een geurend kaasje wat nog lang in je neus zal blijven hangen. Yummiee ! GPS: 46.584251821900054, 7.082280455600975

Abandoned chemical Nazi-factory (English)

GPS: below article

Abandoned since 1999 and falling into disrepair, the Chemiewerk Rüdersdorf resembles a post-apocalyptic world, just outside of Berlin.  After a short walk along the railway track over the riverbridge we were not prepared for the sheer vastness of this abandoned place, it loomed before us surrounded in razor-sharp wire, like something out of a zombie movie.

The history of the factory dates back to 1899 starting its life with “CO Wegener” a company which built a cement plant at this location. This was a strategic choice given that the industrial processing of quicklime and cement was carried out in the nearby Rüdersdorf. During World War II the site was then used by the Nazis for the production of synthetic bauxite used in the process of aircraft production. Germany was almost entirely dependent on Hungary and Yugoslavia for bauxite during the war and the British attempted to stop the bauxite trade by sending undercover agents in, however, this did not go to plan. As with many buildings in East Berlin, the Soviets dismantled the plant after the war, then in 1950, it was used to make animal feed and other farming materials.

There are several buildings to explore and this at site you cab climb to dizzying new heights. If you suffer from Vertigo or a fear of heights then this might not be the location for you. Climbing up the exposed concrete stairways to the top of the eight-story-high silo tanks is not for the faint-hearted – especially when there are large holes in the floor that would have you fall straight through to the bottom (not to mention the gap between the stairs and the floor that you have to jump over).

The roofing is quite unstable so I would not recommend walking on it, but if you fancy making across this rickety bridge then be my guest. Just remember if you are on German health insurance you most likely will not be covered…

Items are left in disarray as if there was a swift evacuation, chemical bottles fill rooms and meticulously handwritten documents are scattered throughout the ruins.  The factory has been used for several movies including ‘Enemy at the Gates’ and ‘The Monuments Men’. I can see why – the beauty and epic presence of these buildings is nothing short of cinematic.

Plans to make something out of the location were rejected,  and the thick reinforced concrete and enormous contaminated sites put many companies off furthering these proposals. Now it is just left to nature and the outcasts of society. As with any urban exploration, I urge you to not destroy or vandalise anything, it ruins the experience for others and often makes these places more off limits then they already are due to security. Remeber our credo: take nothing but pictures and leave nothing but footsteps.

 GPS: 52.4808939, 13.7991168

Disclaimer: I never claimed that I visited this place. Nor did I advise or force anyone to visit this place. Entering such buildings is prohibited and can be punished with high fines or in some countries you may be fined with a prison sentence.

Blikjesdag

Vandaag is de grote dag. Ik ga zometeen lege blikjes inleveren. Ik heb van te voren alle blikjes eerst uitgedeukt en daarna -op Ming-vaas kwaliteit- opgepoetst zodat de streepjescode goed leesbaar is. Enkele streepjes zelfs -als een Picasso- met stift bijgetekend. Nu met een slakkengang naar de winkel anders druipt de cola van het plafond van mijn busje. Setje handschoenen ook maar meegenomen anders krijg ik straks als ik weer thuis ben mijn handen niet meer van het stuur. Waarom mogen alleen hanen de dag schreeuwend beginnen ??

Oogfrotten

Blij met mijn 22 leesbrillen. Op de wc, de auto, buro, woonkamer, slaapkamer, de bar, de tuintafel, overal ligt er wel altijd ene op me te wachten. Altijd nog beter dan iedere dag zo’n glibbertje in mijn oog frotten. Wel leuke herinneringen aan de jaren ‘90 toen de lenzen werden geïntroduceerd en dus best wel duur waren. Als je wild om je heen slaand voor de grap riep:”ben een lens kwijt !!”, zat de halve kroeg kutzat op zijn knieën te zoeken.

Voorvochtkinderen

De snelste en kwalitatief beste zaadcel zal als eerste de vrouwelijke eicel binnendringen en zorgen voor de bevruchting, werd ons vroeger geleerd tijdens de lessen biologie. Bij het bekijken van sommige mensen en met name die klimaatactivisten van Extinction Rebellion, betrap ik me er steeds vaker op dat ik hier aan ga twijfelen.

Zou er dan niet zo iets bestaan dat er voor kan zorgen dat trage, kwalitatief slechte zaadcellen stiekempjes tóch als eerste de eicel kunnen bevruchten ? Het is immers algemeen bekend dat je van slap geconcentreerd voorvocht ook zwanger kunt raken.

In principe zou je dus kunnen stellen dat er dus ook mensen rondlopen die gemaakt zijn van dat waterige voorvocht, toch ? Ik denk dat ik het zelfs begin te begrijpen. Lijkt me trouwens ook heerlijk om eens een dagje te willen rondlopen als een voorvochtkind. Het lijkt wel alsof het enige wat in zijn/haar hoofd ronddraait zo’n tralala circus muziekje is. Zalig. Vroeger zag je ze wel vaker rondlopen in het dorp maar met de jaren zijn het er steeds minder geworden. Sommige takken van de familiestamboom zijn net op tijd gestopt met elkaars bed te delen en hebben besloten dat het voor de bloedlijn toch beter is alleen wakker te worden i.p.v. naast hun nichtje. Dan maar liever wakker worden met een harde sok onder je bed.

De Dodendraad

Op 4 augustus 1914 viel het Duitse leger zonder formele oorlogsverklaring België binnen. Om de grens tussen België en het neutrale Nederland hermetisch af te sluiten, begon het Duitse bezettingsleger vanaf 1915 met het plaatsen van 450 kilometer elektrische draad tussen Knokke en het vierlandenpunt bij Vaals. De draad moest het onmogelijk maken voor spionnen, verzetslui, smokkelaars en vrijwilligers voor het Belgische leger om via Nederland berichten en personen tot aan het front te krijgen. We gingen op diverse plekken de herinneringen aan destijds bekijken.

Doden

Elektriciteit was in het begin van de 20e eeuw voor veel mensen een onbekend fenomeen, en dat leidde ondanks de waarschuwingen tot onvoorzichtigheid, en dus meer slachtoffers. Schattingen van het aantal aan de Draad gedode mensen variëren van enkele honderden tot enkele duizenden. Hoeveel precies zal altijd onduidelijk blijven.

Foto’s uit 1915

Slachtoffer van de draad.

Iemand probeerde te ontsnappen en het liep slecht af.

Video

Den Dodendraad, Maasmechelen

GPS: 50.95440455859919, 5.73290852388389.

Triest is het verhaal van de kleine Hendrik-Jacob Opsteyn die hier in Maasmechelen tragisch de dood vond. Eén dag na wapenstilstand, op 12 november 1918, zou zijn vader via Nederland terugkeren naar huis. Hier, op Geneuth, stond de 10-jarige Hendrik met de hele familie zijn papa op te wachten toen zijn vader op het veerpont stapte, rukte Hendrik zich los uit de hand van zijn moeder. Blij van vreugde kroop hij onder de draad om als eerste bij zijn vader te zijn. Ongelukkigerwijs bleek de stroom nog niet uitgeschakeld en werd de kleine Hendrik geëlektrocuteerd voor de ogen van zijn familie 😢.

Dodendraad WOI site Molenbeersel

GPS: 51.172617426331385, 5.773749547040346

De Ophovense smid en landbouwer Joseph Brouns had 21 kinderen en stiefkinderen uit twee verschillende huwelijken. Twee van zijn kinderen overleden aan de elektrische draad. Zijn zoon Pieter overleed op 30 mei 1916 op 23-jarige leeftijd in Molenbeersel. Volgens het parochieregister is hij “onverwacht en door elektrocutie overleden”, vermoedelijk als een van de eerste slachtoffers van de draad in deze streek.

De tweede was zijn dochter Maria Elisabeth (Betje van de Masterd). Zij overleed op 8 januari 1918 op 27-jarige leeftijd. In het overlijdensregister schreef pastoor van Ophoven dat ze geëlektrocuteerd was. Op het einde van zijn leven was Joseph Brouns “aangedaan van krankzinnigheid”…

Den Doodendraad Hamont Achel

GPS: 51.28204000442966, 5.528227550767588

Dodendraad, Reusel

GPS: 51.32508787226338, 5.199756581824159

Schakelhuisjes van Dodendraad, Baarle-Hertog

GPS: 51.40438672998254, 4.9085918805345425

Dodendraad, Wuustwezel

GPS: 51.42193825450642, 4.534197799827888

Dodendraad Kalmthout

GPS: 51.38737048191825, 4.448347814769002

Duiker onder ‘Doodendraad’ door

GPS: 51.2732201565854, 3.7226614023416227

Met ballonnen werden overdag de grenzen vanuit de lucht bewaakt.

Dodendraad Assenede

GPS: 51.2729248259354, 3.721926477118335

De route duurt vijf uur en beslaat 250 km.

Ontsnappen

Door dit houten blok tussen de draden te zetten kon men er door heen kruipen zonder geëlectrocuteerd te worden (passeursramen).

Abandoned village

GPS onderaan de blog

Video

Leeg

Hier en daar zagen we achtergelaten auto’s zonder nummerplaat. De ramen en deuren van verlaten huizen waren dichtgemetseld om inbraak en vernieling te voorkomen. De kerkdeur zat op slot. Heel af en toe kwamen we een eigenwijze dorpsbewoner tegen die nog niet weggetrokken was en de druk van energiemaatschappij RWE die de dorpen had opgekocht om bruinkool te winnen, trotseerde. De huizen die we al lopend passeerden waren in een top staat en zagen er goed uit.

Verhuisd

De meeste bewoners waren verhuisd naar een nieuw dorp (met dezelfde naam) welke 8 km verderop in allerijl uit de grond werd gestampt. De hang naar vroeger echter blijft. En er is hoop want ook Duitsland moet meedoen met de afbouw van fossiele brandstoffen en bruinkool is een fossiele brandstof.

Bruinkool

Bruinkool bestaat uit afzettingen van plantenresten die in het verleden langdurig aan hoge druk en warmte zijn blootgesteld. De transformatie door toenemende blootstelling aan druk en temperatuur van veen veroorzaakt eerst bruinkool, dan steenkool, daarna antraciet en ten slotte grafiet. Bij verdere compressie van grafiet zou diamant kunnen ontstaan. Droge bruinkool bevat tot 75% koolstof hetgeen dus goed fikt.

Verzet

Het verzet groeit met de dag. Er wordt zelfs gewezen naar Nederland waar een heel land straks geen aardgas meer mag gebruiken afkomstig uit hun eigen nationale bron omdat een aantal gezinnen er last van heeft (bouwkundige gebreken). Hier in Duitsland gaan complete dorpen op de schop (!).

Nieuw beleid

In 2021 zal een nieuwe regeringscoalitie van de federale regering van Duitsland tussen de SPD, de Groenen en de FDP in haar regeerakkoord bepalen dat een geleidelijke afschaffing van bruinkool tegen 2030 moet plaatsvinden. De deelstaatregering van Noordrijn-Westfalen besloot in oktober 2022 het voorstel van de federale regering over te nemen en het bruinkoolplan dienovereenkomstig te wijzigen. Dat zou betekenen dat de dorpen Keyenberg, Kuckum, Westrich en Berverath zijn gered en dat men terug kan (!)

GPS

Kopieer en plak onderstaande code in google maps op je mobiel en go 🚗.

51.0810565, 6.4105885

Lege koeling bij de slager.

Geen bier, geen klanten.

Leeg zwembad.

Geen kerkdienst.

Leegstaande mooie huizen.

Ramen en deuren dichtgemetseld.

Planken voor ramen en deuren.

Leeg zwembad.

Dichtgespijkerde deuren.

GPS:

51.0810565, 6.4105885

Parenclub Calypso

Helaas veel kapot gemaakt in deze voormalige parenclub. De danspaal en de bar zijn stille getuigen van een roemrucht verleden.

GPS: 50.950667, 4.994143

Hangend aan de danspaal 💃

Gent 🇧🇪

Sarah’s appartementje

Angelica was om 17:00u klaar met werken. De koffers, fietsen en boodschappen had ik al in ons busje gedropt zodat we meteen konden vertrekken. Rond 19:30u kwamen we aan op de Engelstraat in Gent bij het appartement van Sarah. Ze verhuurt haar stekkie in het weekend aan toeristen en verdient zo een paar eurootjes bij. Van de ene kant voelde het een beetje raar om tussen de spulletjes van iemand die je niet kent, te mogen verblijven. Van de andere kant wekte het wel onze nieuwsgierigheid wie zij is want we zagen o.a. welke boeken en tijdschriften ze leest. Ze had geen TV maar wel twee gitaren en een keyboard. Een muzikant ! Ze was wel nog van de patatgeneratie want ik zag een hele stapel CD’s. Wat een tijd was dat toch. Ik betaalde vroeger 39 gulden voor 1 CD met 12 nummers waarvan er maar twee goed waren. Zoomers denken vaker dat hun leven moeilijk is. Ze hebben echt totaal geen idee. Ze betalen verdorie €9,99 per maand voor een Deezer-abonnementje met een miljard liedjes. En natuurlijk verdwijnen alleen de leuke liedjes in hun ‘favorieten’. Zij hoeven géén liedje te skippen.

Ene drinken bij de Django bar-restaurant.

Sint-Baafskathedraal

Het is maar goed dat we de fietsen hadden meegenomen. Zodoende konden we de dure hotels in het centrum vermijden en het zoeken naar een parkeerplek was ook niet nodig. Gent was dit weekend absoluut niet autovriendelijk. Op veel plekken werd aan de weg gewerkt en er was met de auto geen doorkomen aan. Binnen 10 minuten stonden we met onze fietsen bij de St.Baafskathedraal, een Rooms-Katholieke Kerk uit de 12e eeuw welke De aanbidding van het Lam Gods van de gebroeders van Eyck uit 1432 herbergt. Toch wel een van de beroemdste schilderijen van de westerse kunstgeschiedenis. 

Belfort van Gent

Het Belfort is de middelste toren van de beroemde torenrij, tussen de Sint-Baafskathedraal en de Sint-Niklaaskerk en staat op de Unesco werelderfgoederenlijst.

Sint-Niklaaskerk

Gotische kerk uit de 13e eeuw.

Navalny nagedachtenis.

Omgeving St-Michiels brug

De Sint-Michielsbrug is een stenen boogbrug in het centrum van de Belgische stad Gent. Vanaf de brug hadden we een leuk uitzicht naar beide kanten.

Begijnhof Sint-Elisabeth

Begijnen waren alleenstaande vrouwen die samen in een ‘begijnhof’ leefden. Ze legden geen geestelijke geloften af maar moesten beloven de regels van het hof te volgen zolang ze begijn bleven. De drie voornaamste regels waaraan ze zich moesten houden waren gehoorzaamheid aan de oversten, kuisheid en sober leven. In tegenstelling tot kloosterlingen moesten begijnen gewoon keihard werken. Ook deze begijnenhof staat op de Unesco-werelderfgoederenlijst.

Kasteel Gravensteen

In deze middeleeuwse burcht in het hartje van de stad maakten we een excursie over de smalle torentrappen, forse kantelen, tot de verbeelding sprekende vertrekken en hadden we een machtig uitzicht over het St.Veerleplein met zijn mooie huisjes.

St.Veerleplein.

Grasbrug

Op deze metalen draaibrug over de Leie keken we over de Pensmarkt en de Hooiaard en zagen we allemaal schitterende huisjes.

Graslei omgeving

Alle invoer van graan in het Graafschap Vlaanderen verliep via Gent en de Gras- en Korenlei samen met de Korenmarkt het centrum van de graanhandel in Vlaanderen.

Vrijdagmarkt

De “wekelijkse” markt wordt sinds 1199 op vrijdagmorgen gehouden. Hier speelde zich het grootste deel van het openbare leven af en werden allerlei spulletjes aan de man gebracht.

Het Torenke

Op deze plek hadden in de 14de-eeuw de pelswerkers hun ambachtshuis.

Werregarenstraat (Graffiti Street)

In dit Graffitistraatje zagen we een straatkunstenaar die bezig was met zijn pittige ‘spuitbuskunst’.

Cafe Dulle Griet

In De Dulle Griet is het gebruikelijk, als men een Max van ’t Huis bestelt, een schoen in te leveren als onderpand voor het glas waaruit men drinkt. De schoen wordt sinds jaar en dag in een mand buiten handbereik omhoog gehesen met behulp van een touw dat bediend wordt van achter de toog. De koetsiersglazen worden speciaal geblazen voor De Dulle Griet en hebben een inhoud van 1.2 liter en je betaalt 13,70€. Opgelet glasbreuk = € 90,00!

Beurs kwijt

Ik was onder het fietsen in Gent m’n beurs verloren. Door het gewiebel over die kinderkopjes was hij waarschijnlijk uit m’n achterzak gewipt en had ik dat met 1,2 liter speciaal bier achter mijn kiezen niet gemerkt. Wij als een gek de hele weg teruggefietst. Op een gegeven moment zijn we maar gestopt want er waren zoveel mensen op de been dat de kans wel heel erg klein was hem terug te vinden. Stap ik af zie ik m’n beurs op de bagagedrager liggen. Heeft hij daar de hele rit gelegen !! Hij lag er gewoon nog losjes op hahaha. 👼

Isla Ometepe, Nicaragua 🇳🇮

Vanuit Granada gingen we met de bus naar San Jorge, Rivas om vanuit dit havendorpje met de boot naar het eiland Isla de Ometepe te varen. Dit eiland in het grootste meer van Nicarague, Lago Cocibolca, wordt gevormd door de twee vulkanen Concepción en Maderas. Ik zag mensen die een eenvoudig leven leidden en alles ging hier net een tikkeltje langzamer dan op het vaste land. Deze plek deed nog lekker authentiek aan en we konden er lekker aan het strandje ontspannen.

Charco Verde

De dag erna maakten we een korte hike door Charco Verde, een beschermd natuurgebied op Ometepe. Hier zag ik van die dikke kikkers, middelgrote schildpadden en zelfs brulapen! Vooral de vergezichten waren erg mooi om te zien. ’s Avonds in ons beachhotel hadden we een heerlijk dinner.

vulkaan Concepción.

Ons beach hotel.

Met mijn medereiziger Lotte.

Met mijn reisgenoten.

Veters strikken van de kapitein van de boot.

Masaya National Park, Nicaragua 🇳🇮

Van de hoofdstad Managua reden we richting het zuiden naar de grens met Costa Rica. Onderweg stopten we bij het Masaya Volcano National Park, het eerste nationale park van het land. In dit 54 vierkante kilometer grote park zagen we twee vulkanen, de Nindirí en de Masaya en konden we de majestueuze krater Santiago, een van de grootste ter wereld, bekijken.

Ambachtelijke markt Masaya

Nadat we hadden genoten van het Nationaal Park, bezochten we de ambachtelijke markt van Masaya. Hierna trokken we verder richting Granada, de oudste stad van Amerika die gebouwd is op de fundering van de stad die de Spaanse kapitein Francisco Hernandez de Cordoba bouwde in 1524.

Heliconia latispatha plant.

Heliconia latispatha plant.

Greta Oto vlinder.

Majestueuze krater Santiago.

Ambachtelijke markt Masaya.

Nicaraguaanse pipian zomerpompoen (witte cushaw).

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Ambachtelijke markt Masaya.

Bordercrossing Honduras 🇭🇳- Nicaragua 🇳🇮

Ik houd van grensovergangen. Zeker als ik deze te voet mag doen. Bij ieder land waar ik dit meemaak ervaar ik weer andere rituelen waar ik de achtergrond niet van ken. Bij de grensovergang Frontera Las Manos tussen Honduras en Nicaragua moest ik de bus verlaten omdat deze gedesinfecteerd werd met één of ander verdelgingsmiddel. Ik weet niet welk goedje ze de bus in hebben gespoten maar de mannen droegen pakken met adembescherming (?!). Er zat een dame achter een houten tafeltje die thermometers uitdeelde. Deze thermometer hield ik onder mijn oksel en de douanebeambte schreef daarna de temperatuur op. Deze procedure vond allemaal in de buitenlucht plaats. Daarna werden enkele koffers uit de bus gehaald en onderworpen aan een serieus onderzoek. Echter, we gingen van noord naar zuid en de drugs gaan in die landen echt wel de andere kant op nl. van midden-Amerika naar de Verenigde Staten. Een uurtje later was iedereen die in de bus zat gecontroleerd en konden we weer instappen. De damp was inmiddels opgetrokken. Je rook wel nog een en ander maar we moesten verder. Het leuke in dit soort landen is dat lokale verkopers een paar minuten de tijd krijgen om hun koopwaar aan te bieden. Vrouwelijke verkopers maken zich dan overdadig op met make-up en zien uit alsof ze een paintball wedstrijd hebben verloren. Met een grote sombrero op lachtte ze iedereen toe en verkocht snoepjes en zakjes chips voor onderweg. Maar er kwam ook een verkopen in de bus die in iedere hand vijf levende kippen vasthield. Helaas was er deze keer geen passagier die een lekker kippetje op het menu had staan 🙂

Willkommen in Nicaragua.

In de rij voor een temperatuur check.

37,5 graden, ik mocht het land in.

Desinfecteren van de bus met een verdelgingsmiddel.

Even zwaaien naar de fotograaf.

Het desinfectie kanon.

Een lokale verkoopster.

Drugscheck van de koffers.